PRZYWRY
to bezwarunkowe pasożyty wewnętrzne kręgowców o ciele nieczłonowanym i
listkowanym.
Ich wielkość waha się w granicach kilku centymetrów. Mają dwie przyssawki - okołogębową i brzuszną, a ich jelito zazwyczaj rozgałęzia się na dwa główne ramiona. Charakteryzuje je złożony cykl rozwojowy z co najmniej dwoma żywicielami. Przedstawicielem przywr jest motylica wątrobowa (Fasciola hepatica) będąca pasożytem ssaków roślinożernych, a niekiedy także człowieka. Postać dorosła pasożytuje między innymi w wątrobie, powodując jej uszkodzenia, a rozwój larw odbywa się w ciele wodnego ślimaka, zazwyczaj błotniarki stawowej. Innym dość powszechnym pasożytem (zwłaszcza w krajach tropikalnych) jest przywra krwi (Schistosoma haematobium), której dojrzała postać żyje w naczyniach krwionośnych jamy brzusznej człowieka. Żywicielem pośrednim tej przywry są wodne ślimaki. w odróżnieniu jednak od motylicy jej cerkarie nie czekają biernie na zjedzenie, lecz potrafią aktywnie wniknąć przez skórę do tkanek i naczyń krwionośnych człowieka. Przywra krwi jest przyczyną wielu stanów zapalnych u zarażonych osób, co niekiedy prowadzi do śmierci. Ciało przywr pokryte jest specjalnym bezpostaciowym oskórkiem, który chroni ją przed strawieniem przez enzymy gospodarza.
Ich wielkość waha się w granicach kilku centymetrów. Mają dwie przyssawki - okołogębową i brzuszną, a ich jelito zazwyczaj rozgałęzia się na dwa główne ramiona. Charakteryzuje je złożony cykl rozwojowy z co najmniej dwoma żywicielami. Przedstawicielem przywr jest motylica wątrobowa (Fasciola hepatica) będąca pasożytem ssaków roślinożernych, a niekiedy także człowieka. Postać dorosła pasożytuje między innymi w wątrobie, powodując jej uszkodzenia, a rozwój larw odbywa się w ciele wodnego ślimaka, zazwyczaj błotniarki stawowej. Innym dość powszechnym pasożytem (zwłaszcza w krajach tropikalnych) jest przywra krwi (Schistosoma haematobium), której dojrzała postać żyje w naczyniach krwionośnych jamy brzusznej człowieka. Żywicielem pośrednim tej przywry są wodne ślimaki. w odróżnieniu jednak od motylicy jej cerkarie nie czekają biernie na zjedzenie, lecz potrafią aktywnie wniknąć przez skórę do tkanek i naczyń krwionośnych człowieka. Przywra krwi jest przyczyną wielu stanów zapalnych u zarażonych osób, co niekiedy prowadzi do śmierci. Ciało przywr pokryte jest specjalnym bezpostaciowym oskórkiem, który chroni ją przed strawieniem przez enzymy gospodarza.
Opistorchoza
wywoływana jest przez przywrę opisthorchis
felineus. Zasiedla ona przewody żółciowe wątroby lub woreczek żółciowy.
Występuje głównie u psów, kotów, lisów i człowieka. Jest to plaski robak
szerokości do 2mm i długości do 13mm. Przywra ta potrzebuje, do swojego
rozwoju, żywicieli pośrednich. Pierwszym z nich są zazwyczaj ślimaki bythynia
leachi, drugim ryby karpiowate, możliwy jest udział żywiciela dopełniającego –
ryby drapieżne. Ssaki zarażają się zjadając zarażone ryby.
Pasożyt ten uszkadza w sposób mechaniczny jelita, miąższ
wątroby, przewody żółciowe. Często występująca duża ilość przywr prowadzi do
zaczopowania przewodów żółciowych. Opisthorchis felineus sprzyja również
infekcjom bakteryjnym. Jej produkty przemiany materii działają uczulająco na żywiciela.
Objawy:
objawy żółtaczki
zaburzenia przewodu
pokarmowego
wymioty
osłabiony apetyt
wychudzenie
powiększenie brzucha
Alarioza
wywoływana jest przez przywrę alaria
alata. Bytuje ona w żołądku i jelitach cienkich zwierząt mięsożernych.
Szczególnie narażone na alariozę są psy swobodnie biegające po lesie lub na
wsi.
Rozwój przywry wymaga udziału żywicieli pośrednich. Pierwszy
z nich to ślimaki rodzaju planorbis. Drugi to kijanki i żaby. Ssaki występują
tu jako żywiciele rezerwowi.
Larwa alaria alata po połknięciu przez żywiciela
ostatecznego przebija ścianę jego żołądka (albo jelita cienkiego) i przechodzą
do jamy brzusznej. Potem przez przeponę wnikają do jamy piersiowej i do miąższu
płuc. Od czasu dostania się do organizmu psa do osiedlenia się w jego płucach
mija około 24 godzin. W płucach przebywają około 12 dni i przeobrażają się w
postać młodej przywry. Te wędrują do tchawicy i gardła gdzie są połykane i
dostają się ponownie do przewodu pokarmowego.
Oddziaływanie przywr na narządy wewnętrzne, podczas wędrówki
po organizmie żywiciela, powoduje ich perforację i stany zapalne.
Objawy:
podniesiona wewnętrzna
ciepłota ciała
bolesny, utrudniony
oddech
biegunki
wymioty
osłabiony albo zmienny
apetyt
w przypadku szczeniąt mogą
wystąpić objawy przypominające padaczkę
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz