PASOŻYT
jest to organizm żyjący w ścisłym związku z innym organizmem. Z żywicielem. Na jego
koszt i z jego szkodą.
Wiele chorób, z jakimi muszą sobie radzić właściciele zwierząt domowych jest wywołana właśnie przez nie. Dlatego należy nieco przybliżyć temat, jakim są niebezpieczeństwa wynikające z działania pasożytów, a także sposoby radzenia sobie z nimi.
Wiele chorób, z jakimi muszą sobie radzić właściciele zwierząt domowych jest wywołana właśnie przez nie. Dlatego należy nieco przybliżyć temat, jakim są niebezpieczeństwa wynikające z działania pasożytów, a także sposoby radzenia sobie z nimi.
Pasożyty atakują żywe organizmy
na różne sposoby.
Pchła, która całe życie spędza w owłosieniu żywiciela jest
pasożytem zewnętrznym.
Żyje na powierzchni innego organizmu i żywi się jego krwią. Ektopasożyty
mogą żywić się też elementami pokrycia swojego żywiciela, robią tak wszoły,
które żywią się ptasimi piórami. Przedstawiciele pasożytów zewnętrznych mają
różne sposoby na korzystanie ze swojego źródła pokarmu. Są to specjalnie
zbudowane narządy (ssawki, przylgi) i swoiste substancje przeciwdziałające
krzepnięciu pobieranych substancji (enzymy). Wiele pasożytów zewnętrznych
przenosi zarazki (kleszcze, komary, muchy) bądź też jest żywicielami pośrednimi
dla innych pasożytów.
Pasożyty wewnętrzne nie mają oczu ani ubarwienia. Nie mają
narządów ruchu. Ich nabłonek musi być odporny na działanie enzymów trawiennych
żywiciela. Pasożyty wewnętrzne mają zdolność „oddychania beztlenowego"
czyli uzyskiwania energii w procesie beztlenowego rozkładu glukozy do kwasu
mlekowego. Jest to sposób niezmiernie rozrzutny, wykorzystujący zaledwie około
5% energii, którą można by uzyskać na drodze tlenowej. Pasożyty jednak z jednej
strony są w sytuacji przymusowej, bo tlenu nie mają, z drugiej strony mogą
sobie na taką rozrzutność pozwolić, mając stały i niewyczerpalny nadmiar pokarmu.
Przywry i tasiemce nie utraciły zdolności oddychanie tlenowego, w razie
możności pobierają tlen i wykorzystują go. Rozwój pasożytów wiąże się
najczęściej ze zmianą żywiciela. Organizm, w którym bytuje postać dojrzała
nazywamy żywicielem ostatecznym. Jaja pasożyta wydostają się z żywiciela
ostatecznego na zewnątrz i zarażają organizm, w którym rozwija się larwa. Ten
organizm nazywamy żywicielem pośrednim. Przejście do żywiciela ostatecznego
odbywa się zwykle, choć nie zawsze, tak, że żywiciel ostateczny zjada
pośredniego razem z larwą.
Środowisko życia pasożytów wewnętrznych wymaga zatem od nich
specjalnych przystosowań:
-nabłonek odporny na strawienie
-brak ubarwienia, narządów zmysłów i narządów ruchu
-brak układu krwionośnego, oddechowego i
pokarmowego(wchłanianie pokarmu strawionego przez żywiciela)
-narządy czepne: przyssawki(tasiemiec nieuzbrojony),
przyssawki i haczyki(tasiemiec uzbrojony)
-oddychanie beztlenowe
-produkowanie olbrzymich ilości jaj, obojnactwo, możliwość
samozapłodnienia
-wykorzystywanie żywicieli pośrednich(rozmnażanie
bezpłciowe) i żywicieli ostatecznych(rozmnażanie płciowe)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz